Օրհնյալ է նա, ով գալիս է Տիրոջ անունով: (Մարկոս 11.9-10)
Զատկի շրջանը, որը մենք անվանում ենք «Հինանց», մոտենում է ավարտին։ Անցյալ հինգշաբթի մեր Տիրոջ Համբարձման օրն էր։ Իր հարությունից հետո Քրիստոսը բազմիցս հայտնվեց իր աշակերտներին՝ փարատելով նրանց վիշտերը և քաջալերելով նրանց։
Այսօր մեր եկեղեցում երկրորդ Ծաղկազարդն է։ Այս տոնի հիմքում ընկած է մի գեղեցիկ ավանդույթ, ըստ որի Գրիգոր Լուսավորիչը, ով 13 տարի Տրդատ թագավորի կողմից բանտարկված էր խորը զնդանում, ամեն օր այցելում ու մխիթարում էր հրեշտակը և միասին աղոթում։ Սակայն Համբարձման օրվան հաջորդող կիրակի օրը հրեշտակը չի գալիս: Սբ. Գրիգորը հարցաքննում է հրեշտակին և իմանում, որ Քրիստոսը երկինք համբարձվելիս ամեն օր կատարում էր հրեշտակների նոր կարգերից մեկը: Նրան այցելած հրեշտակը չորրորդ կարգի էր, և Համբարձման չորրորդ օրը հրեշտակների այս խումբը նշում էր Քրիստոսի համբարձումը: Այսօր երկրորդ Ծաղկազարդն է։ Եթե Ծաղկազարդի օրը Տերը ավանակի վրա նստած մտավ երկրային Երուսաղեմ, ապա երկրորդ Ծաղկազարդի օրը նա մտավ երկնային Երուսաղեմ հրեշտակների զորքերի միջով և նստեց Հայր Աստծո կողքին: Ծաղկազարդի օրը Հիսուսը ժողովրդի կողմից փառավորվեց որպես Դավթի Որդի: Երկրորդ Ծաղկազարդի օրը հրեշտակները գովաբանեցին նրան որպես Աստծո Որդի: Աստված սեր է, և ստեղծագործությունը նրա անսահման սիրո արտահայտությունն է, իսկ մարդը՝ արարչագործության գլուխգործոցը։ Ստեղծագործության կատարումը մարդու հոգևոր փրկությունն է։ Ասվածի ամենամեծ ապացույցը Աստծո միածին Որդու մարմնացումն է: Որովհետև Աստված այնքան սիրեց աշխարհը, որ տվեց իր միածին Որդուն, որպեսզի ով հավատում է նրան, չկորչի, այլ ունենա հավիտենական կյանք (Հովհ. 3:16):
Աստված մարդացավ, որպեսզի մարդը արդարանա: Բայց մենք հաճախ մեր կյանքը կառուցում ենք ավազի վրա՝ թշնամության, ատելության, նախանձի, փողի, դավաճանության և այլ չարիքների վրա։ Մեր կյանքի նյութական ապահովությունից հետո մենք հաճախ մոռանում ենք մեր հոգևոր կյանքի, հոգևոր սննդի և աղոթքի մասին։ Մարդ չի կարող ապրել առանց հացի, բայց պետք է ապրել ոչ միայն հացով, այլև Աստծո Խոսքով (Մատթեոս 4.4) Մարդկային բոլոր չարիքներն ու արհավիրքները ծնվում են հոգևոր ունայնությունից: Մեզ հետ կմնա այն, ինչ մենք տվել ենք ուրիշներին։ Դուք կարող եք խաբել մարդկանց, բայց ոչ Տիրոջը: Մարդը տեսնում է այն, ինչ իր աչքի առաջ է, բայց Տերը տեսնում է սիրտը (1 ՍԱՄՈՒԵԼ 16.7)
Սիրելի՛ հավատացյալներ, կյանքը նույնպես ժամանակավոր ճամփորդություն է։ Մենք ընտրում ենք այս ճանապարհի ուղղությունը։ Ճանապարհը կարող է մեզ տանել դրախտ՝ հետևելով Տիրոջ օրինակին կամ դժոխք՝ հետևելով Սատանայի օրինակին: Ընտրությունը մերն է, իմն է և ձեզ: Մենք այս հոգևոր ճանապարհորդներն ենք: Տերը ցույց է տալիս մեզ ճանապարհը: Նա հանդիպում է մեր սրտերին և թակում մեր հոգու դռները: Ընտրությունը մերն է, իմն է և ձեզ, թե արդյոք մենք նրան ներս թողնենք։
Եկեք ապրենք նրա օրինակով և քայլենք Տիրոջ հետքերով, ով մեզ առաջնորդում է դեպի դրախտ՝ դեպի հավիտենական երջանկություն:
Օրհնյալ է նա, ով գալիս է Տիրոջ անունով: (Մարկոս 11.9-10) Ամեն.
Վահրիճ քահանա Բաղդասարյան
