Մեծ պահքի երրորդ կիրակին Հայ եկեղեցում հայտնի է որպես
«Անառակ որդու կիրակին» և հանդիպում է միայն Ղուկասի Ավետարանում։ (Ղևտ. 15։11-32)։
Այս առակում Հիսուսը պատմում է մեզ, թե ինչպես է մեղքը փչացնում մարդու կյանքը, և նա այնուհետև գտնում է իր ճանապարհը դեպի իր հայրը:
Հիսուսը հորդորում է ապաշխարել և ապաշխարել և մի առակ է պատմում. Մի մարդ ուներ երկու որդի. Կրտսեր որդին հորից պահանջում է իր ժառանգությունը և տեղափոխվում արտասահման։ Նա ապրում է շքեղության գրկում և ծախսում է ամբողջ գումարը, որպեսզի նա մնա առանց փողի։
Իր դժբախտության մեջ նա ընդունում է իր մեղքը և զղջալով որոշում է վերադառնալ տուն՝ հոր մոտ և ներողություն խնդրել նրանից: Երբ նա դեռ հեռու էր, հայրը տեսավ նրան և լցվեց կարեկցությամբ։ Նա վազեց ու գրկեց որդուն։ Որդին ասաց իր հորը. «Հա՛յր, ես մեղանչեցի երկնքի և քո դեմ. Ես այլևս արժանի չեմ քո որդին լինելու» (15, 21): Հայրը հրամայեց իր ծառաներին հագցնել որդուն ամենալավ հագուստը, թանկարժեք մատանի դնել և սանդալներ տալ։ «Բերեք պարարտ հորթն ու մորթեք. մենք ուզում ենք ուտել և ուրախանալ: Որովհետև սա իմ որդին մեռած էր և վերակենդանացավ. նա կորել է և գտնվել է» Ղուկաս 15։24
Ի՞նչ դաս կարող ենք սովորել այս առակից։ Երբեմն մենք սխալվում ենք և հեռանում ենք աստվածային սիրուց: Հետո մենք զղջում ենք և ուզում ենք փոխել մեր կյանքը։ Բայց կյանքը փոխելը հաճախ դժվար է: Երբեմն շատ քաջություն է պահանջվում վերադառնալու, ներողություն խնդրելու և համայնքի ճանապարհը գտնելու համար: Այս առակը մեզ քաջալերում է միշտ ապաշխարությամբ և խոնարհությամբ դիմել մեր երկնային, սիրառատ Հորը, ով գրկաբաց ընդունում է բոլորին:
Եղիշե Վարթաբեդի Ավետիսյան
