Օվսաննա Դավթի որդուն. Օրհնյալ է նա, ով գալիս է Տիրոջ անունով:
Օվսաննա բարձունքի վրա։ (Մատթ. 21.7-11)
Հայ առաքելական եկեղեցին այս կիրակի նշում է «Ձաղկազարտը», «Ծաղկազարդը, Հիսուսի մուտքը Երուսաղեմ» Երբ Հիսուսը մտավ Երուսաղեմ, մարդիկ զգացին, որ ինչ-որ մեկը եկել է Աստծո անունով՝ Քրիստոսը՝ Մեսիան, Դավթի որդին։ Ժողովուրդը ուրախությունից ցնծում էր, իր շորերն ու արմավենու ճյուղերը դնում էին գետնին նրա ոտքերի մոտ՝ մեր թագավորին պատիվ տալու համար, քանզի այս աշխարհի հողն արժանի չէ, որ Աստված իր սուրբ ոտքերով ոտք դրի։
Երուսաղեմ Իր մուտքից երեքուկես տարի առաջ Տերը հրապարակայնորեն հռչակել էր ավետարանը և կատարել անթիվ հրաշքներ: Մարդիկ իսկապես ապշած էին Նրա բոլոր խոսքերի ու հրաշքների վրա, քանի որ նման բաներ մարդկության պատմության մեջ երբեք չեն լսվել և չեն տեսել: Բարձր կետը Ղազարոսի հարությունն է Երուսաղեմ մտնելուց մի քանի օր առաջ։ Այս հրաշքը գերազանցում էր Տիրոջ կատարած մյուս բոլոր հրաշքներին, քանի որ Հիսուսը Ղազարոսին կենդանություն էր կանչել, թեև նա արդեն չորս օր մահացած էր: (Հովհաննես 11.1-44)
Ավագ շաբաթը՝ տառապանքի, մահվան և հարության շաբաթը, սկսվում է Ծաղկազարդով։ Տարվա ոչ մի այլ ժամանակ ուրախությունն ու վիշտն այդքան մոտ չեն իրար: Որովհետև ամբոխը, որը մի քանի օր առաջ ոգևորում էր Հիսուսին, մի քանի օր անց բոլորովին այլ բան էր բղավում. «Խաչիր նրան, խաչիր նրան»:
Այս մուտքով մենք զգում ենք, որ Տերը գովաբանվեց և միաժամանակ դատապարտվեց: Մենք պատկերացում ենք ստանում սարսափելի ճշմարտության մասին, որ աշխարհն այնքան չար է, որ ատելությունից և մեղքից ելնելով չէր կարող հանդուրժել Աստծուն՝ այս աշխարհի ծագումն ու Արարիչը, ինչպես նաև տեսանելի ու անտեսանելի արարչագործությունը, նրա հետ և նրա հետ:
Սա նաև մեր՝ որպես քրիստոնյաների կյանքի փորձն է, որ մեզ սիրում են, բայց դեռ ատում են, որ մեզ ուրախացնում և բռնության են ենթարկում, որ մենք ապրում ենք, սակայն սպանվում:
Մենք չենք կարող փրկել մեր կյանքը մահից, չենք կարող կառչել այն ամենից, ինչին հասել ենք կյանքում, բայց կարող ենք զգալ Աստծո սերը մեր՝ մարդկանց հանդեպ: Այո՛, Տերը եկավ՝ վերցնելու մեր հիվանդություններն ու մեր տառապանքները և մեզ փրկություն և կյանք տալու Իր հայտնության մեջ: Նա հեզ, խոնարհ և սիրառատ թագավոր է, ով ցանկանում է լինել մեզ հետ՝ մարդկանց, ով պատրաստում է մեզ հավիտենական կյանքի գալուստին, հատկապես այս մեծ Պահքի ժամանակ Աստված մեզ նշաններ, առաջադրանքներ, խորհուրդներ է տալիս, ինչպես պետք է ապրենք, ինչպես պետք է վարվենք։ . Թող որ մենք գիտակցենք, որ Տիրոջ մուտքով Երուսաղեմ Աստված նույնպես ցանկանում է մտնել մեր սրտերը: Նա գալիս է խոնարհ, հեզ և սիրող: Երանելի ենք մենք, երբ բացում ենք մեր սրտերը Նրա առջև, մեր հագուստները դնում ենք Նրա ոտքերի տակ՝ բացելով մեր ձեռքերը և մեկնելով դեպի Նա, երգելով արմավենու ճյուղերով ուրախությամբ, համառորեն գովասանքի և գոհության մեջ, և միայն Նա է մեր մեկը, ճշմարիտը, և հավերժ ընդունիր թագավոր: Ամեն։
Օվսաննա Դավթի որդուն. Օրհնյալ է նա, ով գալիս է Տիրոջ անունով: Օվսաննա բարձունքի վրա։
Հրաչ վարդապետ Բիլիցյանը
