Կիրակի Բուն Բարեկենդանն է՝ Նախնյաց պահքը (Բարեկենդան Արածչավորաց պահոց): Տարվա առաջին պահքը, որը միայն ավանդվում է Հայ Եկեղեցում և հիշատակում է Մեծ Պահքին նախորդող երեք շաբաթը և հայերի մկրտությունից առաջ պահքը, քրիստոնեացումից առաջ։

Նույնիսկ եթե սկսվելու է Մեծ Պահքի խիստ շրջանը (ի սկզբանե այս օրերին թույլատրվում էր միայն հացն ու աղը), ամենօրյա ընթերցանությունը սկսվում է Եսայի մարգարեի ցնծությամբ, որն ասում է. «Ես ուրախանում եմ Տիրոջով, և իմ հոգին Ուրախ եմ իմ Աստծուն. որովհետև նա ինձ վրա հագավ փրկության հանդերձները և հագցրեց ինձ արդարության պատմուճան, զարդարված որպես փեսա քահանայական գլխազարդով և որպես հարս, որը փայլում է իր գոհարներով»:jes. 61։10).

Ինչպես այն ժամանակ, Եսայիայի ժամանակներում, մենք քիչ ուրախություն ենք գտնում մեր առօրյա կյանքում, երբ կարդում ենք լուրերը, երբ ընկերներից ու հարազատներից լսում ենք սարսափելի իրավիճակի, մարդկանց տառապանքների մասին Հայաստանում, Արցախում, Ուկրաինայում և այլուր: աշխարհը կամ երբ պահքի ընթացքում կենտրոնանում ենք մեր ներքին էության վրա: Ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ այսօր մենք հարցնում ենք. «Իմաստ ունի՞ մեր հույսը դնել Աստծո վրա, թե՞ Նա մոռացել է մեզ մեր սխալ արարքների, մեր մեղքերի համար»:

Բայց եթե մենք դա անենք Հովհաննեսի Ավետարան 6.16-21 կարդալ, որը պատմում է Հիսուսի ջրի վրա քայլելու մասին, մեզ համար պարզ է դառնում, որ Աստված մեզ երբեք չի մոռանա: Ավելի շուտ մենք ենք, որ Քրիստոսի աշակերտների նման մոռանում ենք Նրան: Բայց ՆԱ միշտ մեզ հետ է և շտապում է օգնել նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մենք չենք սպասում նրան: Եսայիան դա արդեն գիտեր, ուստի առաջ նայեց։ Նա իր հույսը դրեց Աստծո վրա և տեսավ Քրիստոսի հարության փրկագնումն ու հաղթանակը և այն ամենը, ինչ այդ հարությունը բերում է մարդկությանը: Այսպիսով, նա կարող էր ասել. «Ես ուրախ եմ Տիրոջով»:

Ավելի ուշ Սուրբ Պողոսում կարդում ենք նաև՝ «Ուրախացե՛ք Տիրոջով», այն է՝ Հիսուս Քրիստոսով։ Մեր մեջ և մեր շուրջը շատ բան կա, որ փչացնում է մեր ուրախությունը: Բայց հուսահատության և սարսափի խավարի մեջ մենք տեսնում ենք փրկության լույսը Տիրոջ մեջ: Այն, ինչ Աստված տալիս է մեզ, այն, ինչ ՆԱ անում է մեզ համար ամեն օր, մեզ հույսով է լցնում, շնորհակալ ու երջանիկ է դարձնում: Մեր Աստվածը ներում է այն մեղքը, որը կապված է մեզ և որի համար մենք ներում ենք խնդրում իրենից: Նա ընդմիշտ խաչում է այն անհաջողությունները, որոնք մենք ունենք մեր հետևում և այն, ինչը երբեմն նաև նշանավորել է մեր կյանքը:

Մենք գիտենք, որ Մեծ Պահքի ընթացքում մենք հնարավորություն ունենք շրջվելու աշխարհի խավարից և ընտրել Աստծո գիտության լույսը: Որովհետև միայն Նա՝ մեր Աստվածն ու Փրկիչը, տալիս է մեզ այն, ինչ մեզ պետք է հավիտյան: Ուրեմն եկեք ընտրենք Աստծո գիտության լույսը, և այն մեզ ներսից կուրախացնի, և այդ ուրախությունը հավերժ կմնա: Ամեն.

Տիրատուր քհն․ Սարդարյան

Այս առաչավորաց պահքի պահքն է առաջին առաջինը, որը միայն հայոց եկեղեցուն եկեղեցուն եկեղեցուն պահքից երեք երեք առաջ շաբաթ շաբաթ շաբաթ առաջավոր պահքի խորհուրդը հեթանոսական ապականությունից մաքրությունից սրբություն սրբումն է հիշեցնում նաև մեր պահքը, որ պահեցին պահեցին Թարտությունից առաջ։

դադարեց, որ սկսվեց խիստ պահեցողության շրջանը նրան շրջանը ի սկզբանե թույլատրվում է ( թույլատրվում էր ու ուտել ուտել), կիրակնօրյա ընթերցվածքը սկսվում է եսայա խոսքերով մարգարեի, որն է. «Ես հրապուրեմ տիրոջով, որ փրկութեան զգեստը եւ ուրախութեան պատմուճան պատմուճանին, որպէս փեսայի դրեց իմ գլխին եւ որպէս՝ զուգեց ինձ զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով.

Ինչպես եսայա մարգարեի ժամանակներում, այնպես այսօր ուրախության առիթները քիչ են մեր առօրյայում։ Հատկապես երբ կարդում ենք լուրերը, երբ հարազատներից լսում ենք սարսափելի իրավիճակի իրավիճակի, տառապանքների մասին հայաստանում, արախում, ուկրաինայում և կամ երբ պահվում են կենտրոնական սխալների մասին լուրերը, երբ գտնում ենք, չենք և ինչպես, ????????? ????????????????????????????????????????????????????????? ??????? մակարդակը «Իսկ ունի՞ հույս դնել աստծո վրա, թե՞ նա մոռացել է, լքել, մեր սխալը, մեր մեղքերի մեղքերի մեղքերի մեղքերի մեղքերի մեղքերի մեղքերը.

Բայց միշտ մենք ավետարանը հովհաննես հովհաննես հովհաննես 6.16-21-ը, որը քրիստոսի վրա է քայլելու մասին, անմիջապես պարզ է, որ Աստված մեզ չի մենք, որ քրիստոսի նման մոռանում ենք. երբեմն այն ժամանակ, երբ մեր մեջ, չենք սպասում այդ եսայա մարգարեն գիտեր բոլորին, ուստի առաջ նայում է. Նա հույսը հույսը էր և տեսնում էր քրիստոսի փրկության հաղթանակը և բոլոր այն, ինչ հարությունը բերում է. «Ես ???????????????????????????????????????????????????????????? ????????????????????????????????????????????????????????? ????????????????????????????

Ավելի շատ ուշ պողոսն նամակում ասում է ՝ «ուրախացե՛ք տիրոջով», այսինքն՝ հիսուս քրիստոսով. Մեզանում մեր շուրջ շատ կա բան է մեր մեր մեր սարսափի սարսափի սարսափի խավարի մեջ, ահա՛ ենք լույսը լույսը տիրում է այն, ինչ տալիս է մեզ, այն, ինչ մեզ համար ամեն ինչ, մեզ է, գոհունակությամբ ու երջանկությամբ լցնում է աստված. մեր մեր այն այն, որին մենք ենք իրենից խնդրում.

Գիտենք, որ պահքի մենք հնարավորություն ենք տալիս շրջվելու աշխարհի և ընտրելու (աստծուն ճանաչելու) լույսը լույսը Որովհետև նա, մեր աստվածն է փրկիչը փրկիչը, կարող է մեզ տալ նրան, ինչի համար ունենք հավիտենականության հավիտենականության հավիտենականության եկեք ընտրենք ընտրենք աստվածգիտության և նա կերջանկացնի հոգեպես ուրախությունը կլինի ամեն ինչ.