Շարականում զգացվում է Հայ առաքելական եկեղեցու բարեպաշտությունը։ Հայոց այբուբենի ստեղծումից ի վեր հայ եկեղեցու շատ կարևոր գործիչներ, ի թիվս այլոց, ստեղծել են շարական։ Այս շարքի առաջին շարականներն են այբուբենի գյուտարար Մեսրոպ Մաշտոցը և նրա հովանավոր Կաթողիկոս Սահակ Պարթևը։ Նրանք համարվում են նաեւ շարականյան պոեզիայի կարեւորագույն սկզբունքները որոշողները։ Նրանց հաջորդեց Սուրբ Թարգմանչաց սերունդը, ինչպես, օրինակ Բ.Եղիշե Վարդապետ, Մովսես Չորենացի, Դավիթ Անհաղթ և Հովհան Մանդակունի։ Նրանց և 5-րդ դարի մյուս գիտնականներին են վերագրվում բազմաթիվ երգեր և շարականներ։

-ի ընդհանուր պաշարը «Շարակնոտ» գրվել է 5-15-րդ դարերում ապրած քսանից քիչ բանաստեղծների կողմից: Այս ժամանակաշրջանի այլ կարևոր շարականներ են Հովհան Օձնեցի կաթողիկոսը (VII-VIII դդ.), Անանաի Շիրակացին (VII դ.), Սահակ Ձորափորեցին (VII դ.), Գրիգոր Նարեկացին (X դ.), Գրիգոր Վկայասերը (XI-XII դդ.) , Հովհաննես Սարկավագը (11-12-րդ դդ.) և Ներսես Լամբրոնացին (12-13-րդ դդ.)։ Ունենալ նաև երկու կին «Շարականե» բանաստեղծական, Սահակադուխտը (VIII դ. Ստեփաննոս Սյունեցու քույրը) և Ճոսրովիդուխտը (VIII դ. Վահան Գողթնացու քույրը)։ Հայտնի է նաև, որ Սահակադուխտը երգել է թե՛ տղամարդկանց, թե՛ կանանց։

Կարևոր դեր է ավարտում «Շարակնոտ» խաղացել է կաթողիկոս Սուրբ Ներսես Շնորհալին (շնորհալի, 12-րդ դ.)։ Հայ Եկեղեցու բոլոր երգերի և շարականների մոտ մեկ երրորդը հեղինակել և գրել է նա։

ներս «Շարակնոտ» Ներառված օրհներգերը բաժանված են ութ խմբերի, որոնք անվանվել են Աստվածաշնչի օրհներգի նման հատվածների սկզբնական բառերից, որոնք կենտրոնական են փրկության պատմության մեջ: Այս շարականների մեղեդիները հիմնված են ութ այսպես կոչված երաժշտական ձայների վրա։ Ամեն օր կոնկրետ ձայն ունի. Օրվա առիթով եկեղեցում երգվում են այդ շարականները, սաղմոսները և այլ երգեր, որոնց մեղեդիները գրվել են այս երաժշտական ձայների հիման վրա։

Շարականների թվի և բազմազանության աճի պատճառով անհրաժեշտություն առաջացավ ներմուծել հայերենում հայտնի նշում «Չազ» (Armenian neumes, arm. Խազ). Այս հատուկ նշումը ներմուծելու առաջին փորձերը վերագրվում են եպիսկոպոս Ստեփաննոս Սինեցի II-ին (660/70-735): Դարեր շարունակ շարականները գրվել են դրանց օգնությամբ «Չազ»- Երգված նշում: Ցավոք, ժամանակի ընթացքում կորել են այս հայերեն նշագրության ճիշտ բանալիները։ 18-րդ դարի վերջում այս նշումով երգել այլեւս հնարավոր չէր։ Մասնավորապես, կոմպոզիտոր Կոմիտաս Վարդապետը (1869-1935) ինտենսիվ ջանքեր է գործադրել «Չազ»- վերծանել նշումները: Ցավոք, Հայոց ցեղասպանությունը (1915) և նրա հետ կապված հոգեվիճակը թույլ չտվեցին նրան ավարտին հասցնել այս կարևոր աշխատանքը։ Նրա հարակից գրառումներն ու ձեռագրերը կորել են, և «Չազենմինչ օրս մնում են չվերծանված։ Որոշ եվրոպացի և գերմանացի գիտնականներ, ինչպես օրինակ. Բ. Յոհան Յոահիմ Շրյոդերը (գերմանացի աստվածաբան և եկեղեցու պատմաբան, 1680-1756 թթ.), Ֆրանսուա-Ժոզեֆ Ֆետիսը (բելգիացի կոմպոզիտոր և երաժշտական կենսագիր, 1784-1871 թթ.) և Յուլիուս Հայնրիխ Պետերմանը (գերմանացի արևելագետ, 1861 թ. «Չազ»- Նշում.