Սերոպե Օդաբասյանը Գերմանիայի հայոց թեմի ստեղծման օրից է եղել։ Եղել է և է ծխական համայնքի ակտիվ անդամ, թեմական ատյանի երկարամյա անդամ և վերջին շրջանում՝ ատենապետ։ Ծնվել է Ստամբուլում, հաճախել է հայկական Պեզճյան վարժարանը։ Նա 14 տարեկանից ապրում է Գերմանիայում։ Այստեղ նա աշակերտել է որպես դեկորատոր և սովորել արվեստ։ Պարոն Օդաբասյանը պրոֆեսիոնալ լաբորատոր լուսանկարիչ է։ Այժմ նա թոշակառու է։ Նրա հետ գեղեցիկ զրույց ունեցանք, որը սիրով ներկայացնում ենք ձեզ։
Խմբագիր. Հարգելի պարոն Սերոփե Օդաբասյան, 2021 թվականին Դուք ազատվել եք Գերմանիայի Հայոց թեմի թեմական ատյանի նախագահության պաշտոնից։ Անոնք տասնամեակներու աշխոյժ ու պասիվ մասնակցութիւն ու առաջնորդութիւն ունին թեմին մէջ։ Ի՞նչն է ձեզ մղել ծառայելու ամեն օր, ինչպես լավ, այնպես էլ դժվար ժամանակներում: Ո՞ր պահերի և փորձառությունների մասին եք հատկապես սիրում հիշել:
Սերոպե Օդաբասյան. Սփյուռքում համայնքային աշխատանք կատարելու պատրաստակամությունը մի կողմից ժառանգություն է իմ ծնողների տնից, մյուս կողմից արյան մեջ է, որովհետև ողջ հայությունը դեռևս ծանր խաչ է կրում իր պատմության պատճառով:
Իմ առանձնահատուկ հիշողություններից է 1967թ.-ին Քյոլնում Մարիա Աբլաս մատուռում մատուցած ծառայության առաջին օրը, որը նշվել է այն ժամանակվա Գարեգին վարդապետ Բեքջյանի կողմից: Երբ եկանք, մատուռի դուռը բաց էր, և դրսում լսվում էր հոգևոր վանկարկում։ Մայրս վաղուց չէր հաճախում հայկական ծառայության։ Նա արցունքները դեմքին մտավ մատուռ: Ես հեշտությամբ չեմ մոռանում այս պահը. Ազատ հավատքը աներևակայելի արժեքավոր արժեք է:
Խմբագիր. Ինչպե՞ս է փոխվել Գերմանիայում հայերի կյանքը 1991 թվականին թեմի հիմնադրումից հետո։ Կա՞ն դիմակայելու «նոր» մարտահրավերներ:
Սերոպե Օդաբասյան. Իմ կարծիքով, թեմի հիմնադրումից ի վեր առանձին անդամների կամավոր աշխատանքը նվազման միտում է ունեցել։ Ցանկալի կլիներ առողջ և հավասարակշռված համագործակցությունը փորձառու տարեցների և անփորձ, բայց պատրաստակամ երիտասարդների միջև:
Խմբագիր. Որպես թեմական ատյանի ատենապետ և թեմի երկարամյա անդամ՝ դուք նայեցիք ձեր սեփական համայնքային աշխատանքի հորիզոնից այն կողմ: Ի՞նչն էր ձեզ համար կարևոր: Ո՞ր շեշտադրումները կարող էիք դնել և ուզեցի՞ք դնել:
Սերոպե Օդաբասյան. Կան բազմաթիվ մարտահրավերներ, որոնցից մեկը կարող է լինել տարբեր անդամների համախմբումը: Որովհետև Հայաստանի, Իրանի, Մերձավոր Արևելքի և Թուրքիայի ժողովուրդները հիմնականում ունեն նույն հիմքերը, բայց տարբեր սովորույթներ և մշակույթներ: Փոխադարձ ընդունումը կարևոր է։ Բարեբախտաբար, առաջին քայլերն այստեղ արվել են։
Համայնքների համար շատ կարևոր է նաև ֆինանսական կողմը։ Նախկինում յուրաքանչյուր ընտանիք, որը վճարում էր վճարը, հաշվում էր: Այսօր շատ «ոչ անդամներ» թաքնվում են անանունության մեջ:
Առանձին համայնքների միջև հաղորդակցությունն ու համագործակցությունը կարևոր է ողջ Գերմանիայում: Մոտ երկու տասնամյակ առաջ Քյոլնի թեմից փորձեցինք մշակութային աշխատանքները կազմակերպել նաև մյուս ծխերի համար, բայց մեծ հաջողություն չունեցավ։ Այսօր ինտերնետը հեշտացնում է կապը ծխերի և թեմի միջև:
Խմբագիր. Ի՞նչ առանձնահատուկ առանձնահատկություններ ունի Գերմանիայի հայկական եկեղեցին ձեր աչքերում:
Սերոպե Օդաբասյան. Հայ եկեղեցին հավանաբար շատ առանձնահատուկ առանձնահատկություններ ունի։ Դրանցից մեկն այն է, որ եկեղեցին կազմակերպում և ֆինանսավորում են բացառապես նրա անդամները։
Պատվավոր անդամների պատրաստակամությունը բացառիկ է, և հոգևորականները նույնպես անում են շատ ավելին, քան իրենց պարտականությունն է: Վերջին գրեթե 50 տարիների ընթացքում ես հաճախ եմ մտածել, որ ամեն ինչ երկար այսպես լավ չի կարող ընթանալ։ Առանց արտաքին միջոցների, օգնության և սուբսիդիաների։ Բայց ինչպես քյոլնցիներն են այդքան գեղեցիկ ասում. Եվ հավանաբար դա է մեր համայնքի, եկեղեցու և հայության առանձնահատուկ հատկությունը: Մեզ չեն կարող տապալել:
Խմբագիր. Հաշվի առնելով ձեր տասնամյակների փորձը՝ ի՞նչ խորհուրդ կտաք թեմական ատյանի նորընտիր անդամներին։
Սերոպե Օդաբասյան. Թեմական նոր ատեանի նոր անդամները անշուշտ իմ խորհուրդի կարիքը չունեն։ Նրանք պետք է անեն այն, ինչ ճիշտ են համարում և ավելացնեն իրենց անձնական տեսքը: Մենք էլ ենք մեր սխալները թույլ տվել ու դրանցից դասեր քաղել, թե ոչ։ Ես ուրախ եմ բոլոր նրանց համար, ովքեր ցանկանում են օգնել և ներգրավվել:
Խմբագիր. Ինչպիսի՞ն պետք է լինի համագործակցությունը հոգևորականների, մշտական և կամավոր աշխարհականների միջև, որպեսզի թեմում և նրա ծխերում կյանքն արդյունավետ լինի։
Սերոփե Օդաբասյան: Հոգևորականների, լրիվ դրույքով և կամավոր աշխարհականների միջև բաց փոխանակումը, շփումը և համագործակցությունը շատ կարևոր է, քանի որ այն միշտ պետք է լինի սովորելու և գիտելիքի փոխանցման մասին: Միայն այդպես կարող ենք առաջ շարժվել: Փորձ ունեցողները սովորեցնում են իրենց հետևից եկողներին և հնարավորության դեպքում հետաքրքրություն են առաջացնում։ Սա միակ ճանապարհն է, որով մենք կարող ենք հիմք դնել մնացած ամեն ինչի համար:
Խմբագիր. Ինչպե՞ս են ձեր գործերը հիմա ընթանում «թոշակի անցնելուց» հետո: Որտե՞ղ եք ցանկանում այսուհետ նպաստել ձեր փորձով: Ինչ պլաններ ունես?
Սերոպե Օդաբասյան. Նույնիսկ թոշակի ժամանակ դա, անշուշտ, ձանձրալի չի լինի: Վստահ եմ, որ չեմ կարողանա լիովին բաց թողնել, բայց ես սիրում եմ ավելի շատ նվիրվել ընտանիքիս և որոշել եմ ավելի շատ սպորտով զբաղվել:
