«Որովհետև Աստված այնքան սիրեց աշխարհը, որ տվեց իր միածին Որդուն.
որպեսզի ով հավատում է նրան, չկորչի, այլ հավիտենական կյանք ունենա» (Հովհաննես 3։16)
Սիրելի եղբայրներ և քույրեր ի Քրիստոս,
Ըստ հայ եկեղեցական օրացույցի՝ այս կիրակի Սուրբ Ծննդին հաջորդող 2-րդ կիրակին է։ Ես ուզում եմ կենտրոնանալ Աստծո սիրո և մարդկային սիրո փոխհարաբերությունների վրա:
Աստված Իր սերը դրսևորեց Քրիստոսով, ով եկավ այս աշխարհ՝ փրկելու մարդկությանը: Ավետարանն ուսուցանում է, որ մարդը մեղավոր է և հավատքով միացած է Աստծուն: Պողոս առաքյալն ասաց, որ երբ մենք մեղավոր էինք, Աստված ուղարկեց իր որդուն: Աստված սիրեց մեզ, և Որդին մարմնացավ, որպեսզի մենք աստվածանանք: Քրիստոնեությունը սիրո կրոն է, քանի որ մեր սերը բխում է Աստծո սիրուց, և մեր սիրո հիմքը Աստված է:
Աստծո սիրո շնորհիվ է, որ մենք արդար ենք հռչակվում, թեև երկրի վրա մնում ենք մեղավոր, և ոչ ոք չի կարող արժանանալ կամ հասնել այդ սիրուն: Նրա սերն է ամեն ինչի հիմքը, ոչ թե մեր մարդկային սերը նրա հանդեպ։ Նրա սերը նախորդում է մեր սիրուն, քանի որ Աստծո սերը, որը Սուրբ Հոգու պարգևն է, թափվում է մեր սրտերում: Սա այն ագապն է (անվերապահ սերը), որով Աստված իջնում է մարդու մոտ, և նրա սերը չի նշանակում բարձրանալ դեպի նա, այլ մարդն արդեն բարձրացել է հենց Աստծուց։
Սերը մասնակցությունն է Աստծո իրականությանը, այսինքն՝ հենց Աստծո գոյությանը, ով աշխարհի հանդեպ սիրո աղբյուրն է, և ինչպես ասում է Հովհաննես Ավետարանիչը. և Աստված մնում է նրա մեջ» (1 Հովհաննես 4։16Ինչպե՞ս հասկանալ «Աստծո սեր» արտահայտությունը: Ըստ Ժանի խոսքերի՝ Աստծո սերը բացահայտվում է Քրիստոսի առաքելության մեջ(1 Հովհաննես 4։9 ; Հովհաննես 3։16Աստծո սիրո մեջ մնալը պարզապես նշանակում է, որ սերն իր ծագումն ու արմատն ունի Աստծո սիրուց. «Եթե Աստված այդպես սիրեց մեզ, մենք նույնպես պետք է սիրենք միմյանց»: (1 Հովհաննես 4։11).
Ըստ Հովհաննեսի, հետևաբար, Աստծո հատուկ սերն է, որ ներկա և գործող է մարդու մեջ՝ որպես Աստծուց եկող զորություն: Ահա թե ինչու մարդկային սերը չի բարձրանում դեպի Աստված, այլ դեպի Աստծո սերը, ով աշխարհ է իջնում Քրիստոսի հետ:
Եղիշե Վարթաբեդի Ավետիսյան
