Սուրբ Զատիկին հաջորդող չորրորդ կիրակին Հայ եկեղեցում կոչվում է «Կարմիր կիրակի»։ Այս անունը ծագել է ժողովրդական լեզվով և խորհրդանշում է քրիստոնեության համար իրենց կյանքը տված նահատակների արյունը։
Ամենօրյա ընթերցումները պատմում են Տիրոջ հարությունից հետո քրիստոնեության տարածման մասին։ Առաքյալները անխոնջ քարոզում են Աստծո Խոսքը, իսկ հավատացյալների թիվը օրեցօր ավելանում է: Այս մասին խոսեց նաև Քրիստոսը. Նա Աստծո օրենքը համեմատեց մանանեխի հատիկի հետ. «Սա ամենափոքրն է հողի մեջ ցանված բոլոր սերմերից. Բայց երբ այն ցանվում է, այն բուսնում և բարձրանում է բոլոր բույսերից և մեծ ճյուղեր է հանում»։ Մարկոս 4։26-34
Այս առակը վառ կերպով ցույց է տալիս, թե ինչպես է Սուրբ Առաքյալների կողմից մարդկանց հոգիներում սերմանված Աստծո Խոսքը աստիճանաբար աճում, ծաղկում և պտուղ տալիս։ Նրանք, ովքեր քարոզում են Աստծո Խոսքը և հավատ են սերմանում մարդկանց հոգիներում, չեն կարող անմիջապես տեսնել մեծ պտուղները, որոնք կգան այդ սերմերից: Կան պահեր, երբ ապարդյուն է որևէ բան անել, բացի Աստծուն ապավինելուց և աղոթելուց: Հետևաբար, հոգևոր սերմը ցանվելուց հետո անհրաժեշտ է հասկանալ, որ աճի և բերքահավաքի համար որոշակի ժամանակ պետք է անցնի: Մյուս կողմից, առակը նաև սովորեցնում է, որ ամեն ինչի ժամանակ կա. քանի որ հնձի ժամանակը մոտ է»։ Մարկոս 4։29. Այգեգործը միշտ պետք է զգույշ լինի, որ բաց չթողնի ցանքի, ջրելու կամ բերքահավաքի պահը։
Այսօր մենք հասկանում ենք, թե ինչ էր ուզում ասել մեզ Տերը: Մեր Եկեղեցու Սուրբ Առաքյալների և Սուրբ Հայրերի քարոզչությունը դարերի ընթացքում հավատքի սերմեր է ցանում մարդկանց հոգիներում։ Ժամանակի ընթացքում դրանք ավելի ու ավելի են աճում և հարուստ պտուղներ տալիս: Սուրբ Առաքյալների միջոցով Աստծո Խոսքը տարածվում է աշխարհով մեկ, և Տիրոջ Հարության ավետիսը հնչում է Արևելքից Արևմուտք, Հյուսիսից հարավ:
Առաջին հերթին այս առակը մեզ սովորեցնում է, որ հույսով և հավատով լցված՝ մենք պետք է շարունակենք Աստծո Խոսքը սերմանել մարդկանց հոգիներում՝ յուրաքանչյուրն ըստ իր հնարավորությունների և շնորհների, առանձնահատուկ ուշադրությամբ և վստահությամբ առ Աստված: Հետո նա մեզ սովորեցնում է, որ ամեն ինչ իր ժամանակն ունի՝ աշխատանքն ու հանգիստը, համբերությունն ու ուշադրությունը, սեփական ուժերի սահմանների ու հնարավորությունների իմացությունը։ Այս առակը մեզ սովորեցնում է ամեն ինչ անել իր ժամանակին։ Դա մեզ սովորեցնում է, որ ամեն ինչ չէ, որ կախված է մեզանից: Կան բաներ, որոնք կատարվում են ըստ Տիրոջ կամքի: Վստահ լինելով, որ Աստծո կամքը բարի է, մենք աղոթում ենք «Քո կամքը լինի», ինչպես երեկ և այսօր, այնպես էլ հավերժության հավերժության մեջ: Ամեն։
Գնել քհն. Գաբրիելյանը
